زیارت یکی از اعمال حسنه و سنّتهای برجسته ای است که معنای آن را در پرتو نگاه توحیدی می توان تبیین نمود.
حقیقت این است که در همه برنامه های عبادی، نگاه توحیدی و قصد تقرّب به خدای متعال شرط قبولی است و بدون آن زیارت از درجه اعتبار ساقط می شود. سطح و مرتبه هر زیارتی تابع میزان قربی است که به واسطه آن برای زائر ایجاد می شود.
در متن برنامه های شرع مقدّس برای حفظ نگاه توحیدی در زیارت حداکثر احتیاط و مراقبت صورت گرفته است تا زائر ولیّ خدا باتوجه به کرامت ها و قداست های وجودی اولیای الهی از مدار عبودیّت خارج نگردد؛ باید متذکّر شد در این میان عواملی مانند دوری از یاد خداوند، نفس، شیطان و گناهان و . . . می توانند برای زائر غفلت ایجاد کند و او را از هدف اصلی زیارت باز دارد.
